ಬಚ್ಚಿಟ್ಟ ಪ್ರೀತಿ

.

ಐದಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಮಾತು!

ನಮ್ಮ ಕಥೆ ಶುರುವಾಗಿ..

ದಿನ ಕಳೆದದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ, ನೋಡು..

ಬಹಳ ನೆನಪಿಲ್ಲ.. ಆದರೆ ಮರೆಯೋ ಕಥೆಯೇ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರದು..?

ಅದೆಂಗ್ ಮರೆಯಕ್ ಆಗುತ್ತೆ.. ಆ ಕ್ಷಣ! ಆ ಹೊತ್ತು ! 

ಅಬ್ಬಾ, ನೆನಸಿಕೊಂಡ್ರೆ ಈಗ್ಲೂ ಹೊಟ್ಟೇಲಿ ಚಿಟ್ಟೆ ಬಿಟ್ಟಂಗ್ ಆಗುತ್ತೆ..!

.

ಸಿಂಪಲ್ಲಾಗಿ, ಸಿಂಗಲ್ಲಾಗಿ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ್ ನನ್ ಮುಂದೆ ನೀ ಬಂದೆ.. ಅವತ್ತು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ ಫಸ್ಟ್ ಡೇ ಆಫ್ ಕಾಲೇಜ್.. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಅವತ್ತೇ ಆ ನಿನ್ನ ಮುದ್ದು ಮುಖ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಸೆರೆಯಾದದ್ದು! 

.

ಅತ್ತ- ಇತ್ತ, ಸುತ್ತ- ಮುತ್ತ ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಆ ದಿನ, ನಿನ್ನ ಮೊದಲ ನೋಟದ ಮುಖಚಿತ್ರ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೇನೂ ಕಾಣಿಸ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನ್ ಫಸ್ಟ್ ಟೈಮ್ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬರಿದಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಪ್ರೇಮಸಿಂಚನದ ನವಿರಾದ ಭಾವ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಪಿಸುಗೊಡಲು ಶುರುಮಾಡಿತ್ತು.

.

ನಿನ್ನ ರಾಗ-ಭಾವಗಳ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಆಡಾಡ್ತಾನೇ ಸಮಯ ಕಳೆದು ಹೋಯಿತು. ಫಸ್ಟ್ ಇಯರ್ ಮುಗದಿದ್ದೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಫ್ಯೂಚರ್ ನೆಲ್ಲಾ ಸೈಡಿಗಿಟ್ಟು , ಓನ್ಲಿ ಪ್ರೆಸೆಂಟ್ ಅಲ್ಲಿ ಬದುಕ್ತಿದ್ದ ಕಾಲ ಅದು. ಅದರಲ್ಲಿ ನನಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಇತ್ತು, ಸೌಖ್ಯವಿತ್ತು.

 ಇಡೀ ವರ್ಷ ಕಳೆದರೂ, ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ನಂಗ್ ಚೂರು ಅಭಿಮಾನ ಇದೆ; ಅದು ಇತ್ತೀಚ್ಗೇ ಪ್ರೀತಿಯಾಗಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಅನ್ನೋ ಮ್ಯಾಟ್ರು, ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುವ ಯಾವ್ದೆ ಸಂದರ್ಭ ಕೂಡಿ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ.. ಆದರೆ ಈ ಗ್ಯಾಪಲ್ಲಿ ಡೈರೆಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಅಲ್ದಿದ್ರು , ಒಂದೆರಡು ಸಲ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಬಾಯ್ ಬಿಚ್ಚಿ ಮಾತಾಡಿದ ಕ್ಷಣಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಎಂದಿನಂತೆ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ವು...

.

ಸುಮಾರು ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ನನ್ನೊಳಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದ ಅವಿರತ ಪ್ರೇಮವಿರಹ ಸಾಲುಗಳು ಪುಸ್ತಕ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗಿದ್ದವು. ಆ ಪುಸ್ತಕ ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆಯ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಬಚ್ಚಿಟ್ಟ ಪ್ರೀತಿ ಬಣ್ಣದ ಚಿಟ್ಟೆಯಾಗಿ ಹಾರಿಬಂದು ಬೇರೊಬ್ಬರಿಗೆ ತಿಳಿಯುವ ಹಾಗಾಯಿತು. ಇದರಿಂದ ನಾನು ಕೊಂಚ ಗಲಿಬಿಲಿ ಆದೆ. ದಿಗ್ಭ್ರಾಂತನಾಗಿ ಕಲ್ಲಿನಂತೆ ಕುಳಿತು ಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆ ನಂಕಿಂತ ಇಮೋಷನಲ್.. ಅದೆಷ್ಟು ಅಂದ್ರೆ, ಪುಸ್ತಕವನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಡದೆ ಒಂದೇ ಉಸಿರಲ್ಲಿ ಓದಿ ಮುಗ್ಸಿ ದೌಡಾಯಿಸಿ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದಳು. ಬಂದ ಆಕೆ ಹಾಗೆ, ನನ್ನನ್ನೊಮ್ಮೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿ, ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಬಾಚಿ ತಬ್ಬಿ ಕಣ್ಣೀರಾದಳು. ಹೌದು ನನ್ನಮ್ಮ; ನನ್ನ ಜೀವನಾಡಿ.. ಅತ್ಯಂತ ಭಾವನಾ ಜೀವಿ.. ಅಂಡ್ ಶೀ ಇಸ್ ಮೈ ಬೆಸ್ಟ್ ಫ್ರೆಂಡ್!! 

.

ಇನ್ನೇನು,

ಪಿಯು ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಕೌಂಟ್ಡೌನ್ ಶುರು ಆಗಿತ್ತು. ಕ್ರಮೇಣ ನೀನಂತೂ ಕ್ಲಾಸಿಗಿಂತ ಲೈಬ್ರರಿಲೇ ಜಾಸ್ತಿ ಟೈಮ್ ಸ್ಪೆಂಡ್  ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ.. 'ಗ್ರಂಥಾಲಯ' ಎಂದು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದ ಬೋರ್ಡ್ ಕೂಡ ನೋಡದೆ ಇದ್ದ ನಾನು, ನಿನ್ನಿಂದಾಗಿ ಇಲ್ಲಿನ ಕಾಯಂ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ಆಗ್ಬಿಟ್ಟೆ. ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಹಾಡು-ಹರಟೆ, ಸಿನಿಮಾ- ನಾಟಕ, ಕ್ರಿಕೆಟ್ಟು- ಕವನ ಅಂತ ಕ್ಲಾಸಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಇರ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು , ನಮ್ ಟೀಚೆರ್ಸ್ ತೀರಾ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಕಂಡು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಟ್ಟಿದ್ದೂ ಇದೆ. ಅಂತೂ ಇಂತೂ ನಿನ್ನ ಕೃಪೆಯಿಂದ, ನಾನೂ ಕೂಡ ಕೊಂಚ ಸಂಭಾವಿತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸ್ಕೊಂಡಿದ್ದು ನಿಜ...!

.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಒಂದಿನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಎಲ್ಲ ಕ್ಲಾಸ್ರುಮಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೂತು ಹರಟೆ ಹೊಡಿತ್ತಿದ್ದರು. ಮೋಸ್ಟ್ಲಿ ಎಕ್ಸಾಂ ಡೇಟ್ ಅನೌನ್ಸ್ ಆಗಿತ್ತು ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಅದು ಅಲ್ಲದೆ ಅವತ್ತು ಕಾಲೇಜ್ ಲಾಸ್ಟ್ ವರ್ಕಿಂಗ್ ಡೇ. ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಎಲ್ಲ ಫುಲ್ ಇಮೋಷನಲ್!  ಸ್ಲ್ಯಾಮ್ ಅದು ಇದು ಅಂತ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಬಿಜಿ಼ ಆಗಿದ್ರು. ನಾನ್ ನನ್ ಪಾಡಿಗೆ ಲಾಸ್ಟ್ ಬೆಂಚಲ್ಲಿ ಕೂತು, ಬೇಸಿಕ್ ಸೆಟ್ಟಲ್ಲಿ ಸೀರಿಯಸ್ಸಾಗಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಸ್ಕೋರ್ ಚೆಕ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ..

.

ಅವತ್ ಯಾಕೋ ನೀ ಮಾತ್ರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಇಂದ ಡೆಸ್ಕ್ ಮೇಲೆ ತಲೆ ಹಾಕ್ದೋಳು, ಮೇಲಕ್ ಎದ್ದೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಏನಾಯ್ತ್ ಈ ಪ್ರಾಣಿಗೆ.. ನಿನ್ನೆಯವರೆಗೂ ಚೆನ್ನಾಗೇ ಇದ್ಳಲ್ಲ! ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿದ್ರು, ಪಾಪ ಹುಷಾರ್ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.. ಅನ್ಕೊಂಡು.. ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಇವತ್ತಾದ್ರೂ ನಿನ್ನ ಮಾತಾಡಿಸ್ಲೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಡೆಸ್ಕಿಂದ ಮೇಲಕ್ಕೆದ್ದೆ. ಇನ್ನೇನು ಎರಡು ಹೆಜ್ಜೆ!! ನಿನ್ನ ತಲುಪಿ ಮಾತನಾಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ- ನೀನು ಸಡನ್ ಆಗಿ ಮೇಲಕ್ಕೆದ್ದು ಕ್ಲಾಸಿನಿಂದ ಹೊರನಡೆದೆ. ಯಾಕಂತ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ..

 "ಇನ್ನೂ 10 ನಿಮಿಷ ಬಾಕಿ ಇದೆ ಕಣೆ"- ಅಂತ ನಿನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ ಒಬ್ಳು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದ್ಳು, ಅದೂ ಕೂಡ ನಿನಗ್ ಕೇಳಿಸ್ತೋ ಇಲ್ವೋ.. ಸಪ್ಪೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪಿನ ಕಡೆ ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟೆ. ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಕಸಿವಿಸಿಯಾದೆ. ದಿಕ್ಕು ತೋಚದೆ ನಿರಾಶನಾದೆ. ಅರೆಮಗ್ನನಾಗಿಯೇ ಕ್ಲಾಸಿಂದ ಕಾಲ್ಕಿತ್ತೆ..

.

ಪಾರ್ಕಿನ ಹೂದೋಟದ ಅಂಚಿನ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಫಸ್ಟ್ ಟೈಮ್ ಫ್ಯೂಚರಿಸ್ಟಿಕ್ ಆಗಿ ತಿಂಕ್ ಮಾಡೋಕ್ ಶುರು ಮಾಡದೆ. ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡಿದಷ್ಟು ತಲೆ ಭಾರವಾಯಿತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸ್ಪುಟವಾಗಿ ಏನನ್ನೋ ಬರೆದಿದ್ದ ಕೆಲ ಹಾಳೆಗಳು ಹಾರಿ ಬಂದು ನನ್ನೆದುರು ಬಿದ್ದವು. ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ ಓದಲು ಸಂಜೆಗತ್ತಲು ಅಡ್ಡಿಯಾಯಿತು. ಕುತೂಹಲಕ್ಕೆ ಹಾಳೆಗಳನ್ನು ಸ್ಟ್ರೀಟ್ ಲೈಟಿಗೆ ಓರೆಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು ಓದೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದೆ. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಓದಿದ, ನಾ ಬರೆದ ಸಾಲುಗಳಂತೆಯೇ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು ನನ್ನ ಕುರಿತು ಗೀಚಿದ್ದ ಸಾಲುಗಳು ಕಂಡವು. ನನಗಂತೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಆಶ್ಚರ್ಯ, ರೋಮಾಂಚನದ ಅನುಭೂತಿ.. ಖುಷಿ-ಭಯ-ಕಳವಳ ಎಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೆ ಆವರಿಸಿದವು..  ಅಬ್ಬಾ, ಇದೇನಿದು.. ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ... ಯಾರು ಬರೆದಿರಬಹುದು? ಅಂತ ಹಲ್ಲು ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಕೂತೆ.. 

. 

ಈ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಹುಡುಗಿ ಹಾರಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಆಯುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಇವಳೇ ಇದನ್ನು ಬರೆದಿರಬಹುದೇ! ಯಾರಿವಳು!  ಯಾರಿರಬಹುದು? ಎಂದು ಕಣ್ಣಗಲಿಸಿ ನೋಡಿದೆ, ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ ನೋಡಿದೆ..  ಸ್ವರ್ಗದಾಚೆಗಿನ ಕಾಣದ ಬಾಗಿಲೊಂದು ರಪ್ ಅಂತ ತೆರೆದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು.. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಎವೆಯಿಕ್ಕದೆ ನೋಡಿದೆ..

ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ಆ ಹುಡುಗಿ ನೀನೇ ಆಗಿದ್ದೆ!!!. 

★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ 

"ಇವತ್ತೇ ಕಾಲೇಜ್ ಲಾಸ್ಟ್ ಡೇ, ಇನ್ಮುಂದೆ ಇವ್ನ್ ನೋಡಕ್ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ.. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಭೇಟಿ ಅಪರೂಪದಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪ, ಮುಂದೆ ನಾನೆಲ್ಲೋ.. ಅವನ್ನೆಲ್ಲೋ"-  ಹೀಗೆ ಹುಚ್ಚುಚ್ಚಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿ... ನೀನಂತೂ ಚಿಂತೆಯಲ್ಲಿ ಸೊರಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ... ಬೆಳಗಿನಿಂದ ನಿನ್ನ ತಲೆ ಡೆಸ್ಕಿಗೆ ಒರಗಿದ್ದು ಯಾಕೆಂದು, ನಂಗ್ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೆ ಆಗ. ಇನ್ನೇನು ನಿನ್ನ ತಲುಪಿ ಮಾತಾಡಿಸುವ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ನೀನು ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ, ನಿನ್ನ ಇನಿಯ ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಗಮನಿಸದೆ ಹೊರನಡೆದೆ. ಚಿಂತಾಕ್ರಾಂತಳಾಗಿ, ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಗೊತ್ತಾಗದೇ.. ಅತ್ಯಂತ ಭಾರದ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪಿನ ಪಕ್ಕದ ಪಾರ್ಕಿನ ಕಡೆ ನಡೆದೆ. ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ವರ್ಷವಿಡೀ ಗೀಚಿದ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಕಣ್ಣೀರಲ್ಲಿ ಕೈತೊಳೆಯುವಾಗ ದಿಢೀರನೆ ಬಿರುಗಾಳಿಯೊಂದು ಬೀಸಿತು. ನೋಡನೋಡುತ್ತಲೇ ಆ ರಭಸದ ಮಾರುತ, ನಿನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಕಸಿದು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ತಂದೆಸೆಯಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ್ದ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಪ್ರೇಮಕಾವ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ಸಹಕಾರಿಯಾಯಿತು..

ಇದು ವೃತ್ತಾಂತ...! 

ಅದ್ಯಾಕೋ ಕಾಣೆ! 

ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ, ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಪರಸ್ಪರ ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಮಾತಾಡಬೇಕೆಂಬ ಯಾವ ಪ್ರಮೇಯ ಕೂಡ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಹಾಗಂತ ನಮ್ಮ ಸಂಭಾಷಣೆಗೆ ಅಡ್ಡಿ ಆತಂಕಗಳು ಏನು ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.. ಅವಳೇ ಮೊದಲು ಮಾತಾಡಿಸಲಿ ಅಥವಾ ಅವನೇ ಮೊದಲು ಹೇಳಲಿ ಎಂಬ ಹುಚ್ಚು ಅಭಿಮಾನ ಕೂಡ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಆದಾಗ್ಯೂ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳು ಮಾತಿನ ಮೂಲಕ ಸಂಧಿಸಿರಲಿಲ್ಲ... ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಇಂದಿಗೂ ಅಸ್ಪಷ್ಟ...!

★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ 

ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ, ಎಲ್ಲ ಅಸ್ಪಷ್ಟಗಳೂ ಮಾಯವಾಗಿದ್ದವು. ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ನನ್ನೆದುರಲ್ಲೇ ನಿಂತಿತ್ತು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನಿಡುತ್ತಾ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. 

ಕೇವಲ ಪತ್ರಗಳ ಹುಡುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತ್ತಿದ್ದ ನಿನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ, ಅಕಾಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಿನ್ನ ಮುಂದೆಯೇ ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು. ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಸದ್ದು ನಿಷ್ಶಬ್ಧತೆಯನ್ನು ತೋರಿತು. ಮೂಖಸ್ತಬ್ಧ ಮೂರುತಿಯಂತೆ, ನೀನಂತೂ ಒಂದ್ ಕ್ಷಣ ನಿಂತಲ್ಲಿಯೇ ಮೌನವಾಗಿ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟೆ..!

                  ( ಚಿತ್ರಕೃಪೆ : ಅಂತರ್ಜಾಲ)

.

ಅತ್ತು- ಅತ್ತು, ನಾಳಿನ ಚಿಂತೆಯಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸಿನ ನೂರಾರು ತೊಳಲಾಟಗಳಲ್ಲಿ, ನಿನ್ನ ನಯನಗಳು ನಲುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದವು. ಸುಮಾರು ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಒಂದ್ ಮಾತೂ ಇಲ್ದೆ, ಸಂಭಾಷಣೆ ಇಲ್ದೆ.. ಕೇವಲ ಕಣ್ಣಿನ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರೀತಿಯೆಂಬ ಹೂವನ್ನು ಅರಳಿಸಿದ್ದ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಬೆವೆತ್ತಿದ್ದರೂ, ಸೋತಿರಲಿಲ್ಲ..! ಆ ಜಯದ ಸನಿಹದಲ್ಲೇ ನೀ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದೆ. ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ನೀನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಬಳಿಬಂದು ನಿಂತೆ. ನಿನ್ನ ಕೈಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಅನುಮತಿ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಬ್ಬಿ ಹಿಡಿದು, ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ಮುಖವಿಟ್ಟು ದುಃಖಮಾಡಿ ಅಳಲಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ನನ್ನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಉಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದ ವಿರಹಾಗ್ನಿಯು; ನಿನ್ನ ಕಂಬನಿಯ ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದ ತಣ್ಣಗಾಯಿತು.

 ಹೃದಯ ತಂಪಾಯ್ತು! 

'ಪ್ರೇಮನಾದ' ಗಾಂಭೀರ್ಯದಿಂದ ನುಡಿಯಲಾರಂಭಿಸಿತು...!

~ ಎಂ ಕೆ ಹರಕೆ